OMG what have I done

De openingszin van het liedje met de gelijknamige titel van de Chemical Brothers. Niet meteen één van mijn grote favorieten, maar hoor het al eens passeren op mijn Spotify. Zeker op een dag als deze waar de vlag van de song helemaal de lading dekt. Oh My God what have I done. Het begint me plots te dagen: 2500 km met de fiets is wel veel hé.

De summiere tekst van het liedje luidt als volgt:

Oh my God what have I done,

(Do it again),

All I wanted was a little fun,

(Do it again),

Got a brain like bubblegum,

(Do it again),

Blowing up my cranium,

(Do it again).

Voor het volledige lied: youtube

Welaan, "Do it again", dat was precies wat ik dacht zovele maanden geleden toe het plan om een lange fietstocht te maken in mijn hoofd rijpte. Die vorige fietsreis vanuit de Provence was zo goed bevallen. Dat smaakte echt naar meer. "Do it again". Reden? Er eens helemaal uit zijn. Van de wereld. Off grid. Hoe lang? Zo lang mogelijk. Bestemming? Niet zo van belang.

Eerst keken we richting Athene. Een stukje zou ik dan samen fietsen met een andere globetrotter die daarna richting Istanboel verder zou fietsen. Coronagewijs - te veel grenzen om over te steken- niet het beste plan. Het is uitstel. Geen afstel.

Ondertussen werd het steeds duidelijker dat ik er helemaal alleen op uit wilde. Eens een paar weken geen moeder, vriendin, dochter, werknemer of baas zijn. Geen verantwoordelijkheden. Geen verantwoording. Gewoon fietsen. Niets moeten en alles mogen. Als dat niet zalig is. Egoïstisch? Ook.

Hoe meer het plan vorm kreeg, hoe meer een bedevaart naar Santiago de Compostela zich opdrong. De Camino. Als jong meisje was ik er dankzij de briljante schrijver Paulo Coelho al door begeesterd. Je wil niet weten hoeveel boeken ik als kind en als tiener verslond in een op maat gemaakt bedje met geïntegreerde TL lamp (zeer vooruitstrevend in de jaren zeventig). Nachtenlang. Gulzig. Veel. Jaren las ik boeken die niet voor mijn oogjes en oortjes bestemd waren. We gingen toen nog wekelijks naar de bieb. Liefst met paps. Die lette er niet zo op dat ik boeken voor volwassenen meenam met de kaart van ons moeder. Moederke daarentegen liet me al eens een boek terugzetten. De walk of shame, van de uitcheckbalie terug naar de rekken, ik heb er mijn kinderen van gespaard. Al is het met lezen bij hen helaas niets geworden.

Waarom ben ik deze denkpiste gevolgd? Oh ja, Paulo Coelho. Het was denk ik rond mijn 25ste dat ik zijn "Dagboek van een magiër" las, over zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Ik dacht toen: "Cool. Misschien. Ooit". Die ooit is dus nu. Binnen enkele dagen.

De Camino. Een paar weken introspectie, een sprong(etje) in het diepe, fysisch wat aansterken, mijn hoofd legen en ruimte maken. Een ontdekkingstocht, in alle betekenissen van het woord. Een mooie reis. Ik kijk er ondanks de schrik die nu eventjes rond mijn hart slaat, enorm naar uit.

Mijn motieven vandaag zijn op zich niet zo heel anders dan die in de middeleeuwen. Toen deden ze de tocht uit vroomheid, om boete te doen, voor vergiffenis van zonden, uit dankzegging, om een gunst af te smeken, om uit de dagelijkse sleur te breken, uit toeristische nieuwsgierigheid, om militaire redenen, met diplomatieke, politieke of nationale bedoelingen, om een testament uit te voeren, als blijk van verzoening, als straf.

Vroomheid zal toch nog fameus moeten groeien (maar hey, ik heb een Bijbel bij, dat is al een begin) en militaire, diplomatieke of nationale bedoelingen zal ik nooit krijgen. Ik beloof wel te lezen dat mijn lippen daveren. En kaarskes branden. Doe ik ook. Voor jou. En jou. En. Ik zal het jullie op het einde van mijn reis weten te zeggen hoe middeleeuws het was. Of niet.

En dat is nu al het mooiste aan de Camino

Het niet moeten weten

Het niet moeten

Het niet

Het

X

maak er 3 kussen van

XXX

je weet maar nooit