Mont Ventoux
Neen, deze epische berg eerste categorie ligt niet op mijn parcours, maar ik ben er wel naar aan het kijken.
Na amper 50 km vandaag heb ik mijn fiets aan de haak gehangen. Uitgeregd. Doormodderd (is dit een woord?). Hoorendol van de krekel in mijn voorwiel.
Ik verklaar me nader. Om naar Santiago de Compostela te fietsen, neem ik de (nieuwe) route "Scandibérique". Zo nu en dan denk ik dat ik de eerste ben die over deze paden fiets. Zonder overdrijven. Ondertussen heb ik zo'n 1000 kilometer achter de kiezen en zit ik in de Landes. En ik denk niet dat ik al 10 fietsers ben tegen gekomen.
Het is natuurlijk geen weer om een hond door te jagen. Dat zal ook wel een rol spelen. Maar nu had ik toch wel wat meer fietsers verwacht. Niet dus. Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: shit - pardon my french - als ik hier val of een hypo doe dan duurt het dagen voor iemand me vindt.
Een hypo dat is een te lage bloedsuiker, dan zwadder en zwalp ik, doddel en daver, in slechtste geval verlies ik mijn bewustzijn. Vaak hypo's of hypers (te hoge bloedsuiker) zijn sowieso niet OK want bloed wordt daardoor stroperig en de kans op tromboses neemt dan toe. Ai, er gaan er weer een handvol bezorgd zijn aan het thuisfront. Niet doen. Ik heb alles onder controle. Enfin. Bijna alles. En ook, angst is een slechte raadgever.
Geen volk dus onderweg. Behalve het weer is het parcours misschien ook een reden. Voor deze tocht kocht ik de beste reisfiets, alles erop en eraan (aan mijn materiaal gaat het nooit liggen). Een werkpaardje, voor alle ondergronden, met Pinion versnellingsbak, gegeerd door elke wereldreiziger. Geen e-bike, eentje op spierkracht. Maar wel een hele mooie. Fiets dus.
Ewel, khad beter een gravelbike gekocht. Of een veldrit fiets. Een gewone mountainbike desnoods. Meer dan de helft van de route was het hotsen en botsen, van de ene put naar de andere. Meer dan eens moest ik stoppen om de modder uit mijn spatborden en remmen te schrapen. Ik ben aan mijn derde paar schoenen. Derde regenjas. De bandjes die écht niet lek konden, hetzij in extreme omstandigheden, al drie maal de geest gegeven.
Ja living the dream. Lach er maar mee. Dat doe ik ook. En vloeken.
Ook op die krekel. In mijn voorwiel. Het is ver-schrik-ke-lijk. Hij was er deze middag plots. Ongevraagd. Na kilometers over geaccidenteerd parcours schudden en beven. Geen idee of het de schijfrem is, de Son dynamo, of iets anders van mechaniek.
Ik zou naar een fietsenmaker kunnen gaan. Maar die zijn dun bezaaid in dit stukje Frankrijk. Mijn oplossing is de fiets eventjes in de garage van mijn veel te dure B&B laten bekomen. Ik liet de hogedrukreiniger er al op los. Misschien, heel misschien verdwijnt de skweekie krekel wel even plots als ie is gekomen.
Ondertussen lak ik mijn teennagels tijdens het kijken naar de koers. Gratie en elegantie hebben ook hun rechten.
Terwijl regent het buiten rustig verder.
