Liefde
Leven zonder jezelf uit te dagen is alsof je 10 jaar lang in het eerste leerjaar blijft zitten. Je zal zeker de beste van de klas worden, maar niet groeien. Dixit mijn Tai Chi leraar. Hij heeft het wellicht iets anders geformuleerd. Met veel meer woorden ook (de lessen duren dan ook 2 uur en 30 minuten) en beslist ook met woorden die mijn petje te boven gaan, maar de essentie staat wel als een huis.
Elk jaar tracht ik minstens 1 cursus of opleiding te volgen binnen mijn werksfeer (Strategische marketing, Digital marketing, Marktgericht innoveren, Creating value, Storytelling, ... het zijn er ondertussen na al die jaren een heel pak) en eentje erbuiten (start to run, start to swim, tennislessen, Tai Chi, Inner Eye, Keltisch Druïdisme, Mindfulness, Contextuele coaching). Soms helemaal "van 'tpadje", maar altijd verrijkend. Zelfs al leek het op het eerste zicht tijdverlies, het bracht me altijd iets bij. Want leren hoe het niet moet en wat je niet wil, is ook leren.
Gisteren was de afsluiting van een jaartraject waarbij het echt graven was diep in mezelf. We kregen bij wijze van overgang naar het volgende jaar enkele existentiële vragen op ons bord: "Wie ben je? Wat wil je?". Twee onschuldige vraagjes op een moment dat ik het niet verwachtte, die me helemaal van mijn melk brachten, al mijn opleidingen, cursussen en trainingen van jaren ver ten spijt.
Bij de vraag: "Wie ben jij?" antwoordt een mens toch spontaan: Ik ben Miek (Pier, Pol of Klaas), niet? Dacht ik ook. Niet dus. "Ben jij je naam?" kwam er terug. Ah neen, natuurlijk niet, maar ik kon zo op 1 2 3 niets anders verzinnen.
Ik had kunnen zeggen: "Mijn naam is Miek. Ik ben een gelukkige, gezonde, levenslustige, enthousiaste, gedreven, intelligente vrouw. Ik ben sterk en wilskrachtig. En bescheiden (moeha). En ad rem (niet op dat moment dus)". Ik had honderduit kunnen vertellen over mijn sterktes en mijn zwaktes, verhalen over groei en streven naar. Duizenden woorden had ik kunnen gebruiken. Maar ik deed het niet. Op de vraag: Wie ben je? antwoordde ik: "Ik ben liefde".
*ROFL*
Wie zich de begindagen van IRC - Internet Relay Chat - herinnert, weet dat ROFL "Rolling on the floor Laughing" betekent. Begin de jaren '90 van de vorige eeuw was ik vrijwillige chat tester bij XS4ALL, nog zo één van mijn off track leertrajecten. Waar is de tijd.
Ik zei dus: "Ik ben liefde". ROFLMAOPIMP (zoek het op). Van al de predicaten die ik had kunnen gebruiken (sterk, mondig, alert, recht-door-zee, fel, gedreven, loyaal, actief, ondernemend, positief, enthousiast, om er een paar te noemen), koos ik "liefde". We zijn nu een dag en een nacht later en ik ben nog steeds niet helemaal bekomen van het lachen.
Het bleef daar natuurlijk niet bij. Er ontspon zich een onwerkelijke conversatie over liefde. Vandaag roep ik Wikipedia to the rescue waar maar liefst 14 vormen van liefde staan omschreven. Welaan, ik herken me in allemaal min of meer, als je mijn uitgebreide schoenenkast ten minste als fetisjisme kan zien, maar ik bén ze natuurlijk niet.
Bij de vraag "Wat wil je?" had ik me min of meer herpakt. Natuurlijk wil ik liefde, geluk, gezondheid en heel de reutemeteut. Wie wil dit niet? Ik wil ook leren, groeien, wijzer worden. Ik voegde er ook aan toe dat ik wil inspireren. Mensen een duwtje in de rug wil geven. Zeggen dat het goed is. Om het even wat. Zeggen: "Wees niet bang" en hen laten voelen dat alles mogelijk is. Dat alles misschien ooit eens verpakt als lesgever, inspirator of begeleider maar eerst en vooral gewoon als mens.
Ik was nogal vol van mezelf met deze altruïstische doelstelling. Mooi toch? Neen mevrouw, niet echt meneer want daar volgde de confronterende vraag: "Hebben mensen jouw goedkeuring nodig dan?"
Bijlange na niet.
Dat ze zelf hun boontjes doppen. Nehm.
En toch. Er sluimert een stille hoop. Als ik in gans mijn leven al is het maar 1 persoon geraakt heb, heb kunnen inspireren, heb doen stoppen met roken, heb blij gemaakt of geruggensteund, boven zichzelf heb laten uitkomen, dat zou me deugd doen. Voor iemand het verschil maken. 'k Hoef niet eens te weten voor wie. Dat wil ik.
En de lotto winnen als het even kan.
x