I did it!

2.223,2 kilometer. Van OMG what have done naar I did it! Het is zo onwezenlijk. Een avontuur om nooit te vergeten.

Be-leven

De Camino valt volgens mij niet echt te beschrijven, ook al doe je zo je best. Deze reis moet je beleven. Het is zo intens, zo fantastisch, alleen maar superlatieven. Een metafoor van het leven: soms dor en eindeloos, soms grauw en eenzaam, soms met obstakels groot en klein, met vallen en opstaan.

Mijn reis bestond uit twee delen. Het stuk tot aan de voet van de Pyreneeën was een strijd tegen de elementen - gewichtige woorden om te zeggen dat het 16 van de 18 dagen "kattejongen spoog" (= een West-Vlaamse uitdrukking voor hard regenen). Overdag geen mens te bespeuren. Helemaal op mezelf aangewezen. Als ik er een woord op moet kleven dan is het "introspectie". Het Spaanse deel was totaal anders en ik kan maar 1 woord verzinnen om het te omschrijven: "connectie". Met alles en iedereen. Letterlijk. Tientallen mensen zijn voor eeuwig en altijd in mijn hart gekropen.

Mensen

Babette en haar dochter (USA), Peter en zijn zoon (USA), Irene (D), Bernard (F), Anton (N), Anna (UK), Arf (Kroatië), Sam (Australië), Bambie (Italië), rijke gesprekken met fijne mensen. Ik at geen enkele maaltijd alleen, steeds sprak iemand me aan en raakten we in gesprek, vaak lang en laat.

Sommige mensen inspireerden en warmden mijn hart. Manuel (S) die twee keer de berg op en af reed in de tijd dat ik naar boven fietste. OK, OK, ik ben traag, dat is geweten. Maar hij is een gedreven profrennen en echte klimgeit. 4 keer stopte hij voor een praatje. Blessures en rouw om het overlijden van zijn geliefde hielden hem niet tegen. Michael - een Canadese verpleger die een uur bij me bleef en mij suikerwater deed drinken op een helling waar ik even moest gaan liggen door een extreme hypo. Wat een inspirerende jonge gast, gepassioneerd door wildlife. En toevallig ook verpleger, net op het moment dat ik er 1 nodig had. Fabi, een Italiaanse adonis (maar echt hé, hét stereotype van een Italiaan), reed een afdaling met mijn fiets naar het volgende dorp omdat mijn hand in een kramp was van het remmen het half uur afdalen voordien. En zo waren we alletwee geholpen. We bleven als laatste plakken in de bar en verbroederden nog met 2 Oekraïeners. Markus, de Zwitser met een e-bike die me voor Croix de Fer de berg opduwde. Caroline de extraverte spring-in-het-veld uit het Brusselse en haar Duitse Camino-lief. Pierre, Philippe en Benoit, drie vrienden uit Marche en Famenne, waar ik 3 keer mee op de lappen ging. Enorm gelachen en genoten. Pierre brak zijn arm op de derde dag van hun fietsreis en volgde zijn vrienden met bus en trein. Met hem voerde ik een diepgaand gesprek dat om de 1 of andere reden aan de ribben bleef plakken. Zelf was ik even out door mijn oog en ik baalde als een stekker. Hij kon 7 dagen niet op de fiets en bleef er erg vrolijk onder.

De twee Nederlandse fietsers die ik 10 dagen ervoor had ontmoet die in Santiago zo uitbundig naar me stonden te zwaaien. Ik herkende hen niet in hun mooie kleren. De Dendermondenaar met zijn overbeladen e-bike. Het Poperings koppeltje dat ik op de laatste dag ontmoette en een taxi naar de luchthaven mee deelde.

Allemaal, van de eerste tot de laatste maakten ze deel uit van mijn reis. Droegen ze bij tot inzichten en groei. Ik ben enorm dankbaar dat ik hen heb mogen ontmoeten.

Ook wat tegenslag

Dat het weer wat grillig was om het zacht uit te drukken, dat wisten jullie al. Een paar platte banden en wat fietsperikelen. Maar om het thuisfront niet ongerust te maken, liet ik in mijn vertellinkjes onderweg hier en daar al eens iets uit. Zo ben ik bestolen door pick-pockets in Saint-Jean-pied-de-Port (pas ontdekt in het hotel), had ik een paar dagen last van een fameuze blaasontsteking, viel ik lelijk in een afdaling in de Ardennen, werd ik gestalked op een parking in de buurt van Bordeaux en was ik in het ziekenhuis in Lugo voor steengruis in mijn rechteroog.

Buen Camino

Allemaal peanuts. Niemendalletjes die verdrinken in het wonderlijke van deze weg. Deze "Camino" van het leven.

Laat niemand je ooit zeggen dat iets niet kan. Vind je balans. Verander de dingen die jou in de weg staan, niet hetgeen wat wel werkt. Lach. Zie het grotere geheel. Maak ruimte en tijd. Ken jezelf. Kus. Hou van je lichaam, zelfs al is het "defect". Maak contact. Hou van het leven. Smijt je. Ga. Geloof. Blijf in beweging. Wees niet bang. Vertrouw. Alles is goed.

Dat en nog vele andere inzichten brachten deze 2.223,2 kilometer mij.

Voor jou is het beslist iets anders.

Buen Camino!