Diabetesbenen
Moeke, heb je weer last van diabetesbenen? vragen mijn kinderen me soms. Als ik weer eens languit in de zetel (voor mijn Hollandse vrienden: op de bank) lig bijvoorbeeld en heel onschuldig vraag: "Schat, nu je toch in de keuken bent, breng je een glaasje voor me mee?"
Dat glaasje is soms een appel, mijn GSM, een kop soep, een bord hapjes, een warme chocomelk, de geneugten des levens zeg maar. Blij dat ik ze heb, die dochters van me, ze zetten me zo nu en dan eens flink op mijn plek.
Want "Heb je weer last van diabetesbenen?" staat vooral voor: "Eilaba moederke, zo niet hé, je kunt perfect zelf rechtstaan en je moet je niet laten bedienen als een koningin. Er scheelt niets met je benen, je bent gewoon lui." Schuldig!
Hun "Heb je weer last van diabetesbenen?" is ook telkens een mini wake-up call. Hell, ja, ik heb sinds februari van het annus horribilis 2020 diabetes. Was ik dat helemaal vergeten zeg. Not. Maar dat ik me er, excusez le mot, verdomme nooit achter mag verschuilen. Ik kan alles. Meer zelfs, ik kan meer. Door ziek te worden (bah wat vind ik dit een gruwelijk zinnetje. Ik voel me helemaal niet ziek). Opnieuw dus. Door de diagnose diabetes type 1 (klinkt al beter, al is het nog niet helemaal dat), ben ik anders gaan leven, anders gaan denken en anders gaan doen. Dit opende nieuwe mogelijkheden die ik misschien zonder niet had gezien. Zoals Paulo Coelho, één van mijn favoriete schrijvers, het zo mooi zegt: "Het leven wacht altijd tot de situatie kritiek is, om zich dan van zijn beste kant te laten zien."
Dat we alles kunnen (of toch veel), wordt al eeuwen beweerd.
Bij de Grieken: Αἰὲν ριστεύειν, altijd de beste zijn, uitblinken, beter doen dan anderen. Een zinnetje uit de Ilias, je weet wel, een boek/verhaal van de hand van Homerus, waarin Grieken en Trojanen een paar rondjes zwaar op de vuist gaan. Het is zo typisch één van die boeken die je wel wil lezen, maar waar je na een paar bladzijden van denkt: waar ben ik aan begonnen? Nooit helemaal uitgelezen.
In de middeleeuwen: "Plus est en vous" van Lodewijk van Gruuthuse, niet dat ik de mens persoonlijk ken, maar geef toe, het klinkt mooi. Inspirerend. Er zit meer in je dan je denkt. Heb ambitie. Streef naar excellentie. Makkelijk gezegd natuurlijk als je bovenaan de sociale ladder stond zoals Lodewijk. Zijn volk werkte zich terwijl de pleuris. Ach, we houden er wel mooi een pracht museum aan over. In Brugge. Zeker eens bezoeken!
De beste versie van jezelf zijn, lees je vandaag overal. Heelder trainingen en cursussen zijn eraan gewijd. Je kan geen blad meer openslaan of er wordt wel uit de doeken gedaan hoe je moet leven en beter worden. Het internet staat er bol van. Een van de eersten die daar mee afgekomen is was naar het schijnt Boeddha zo'n 2500 jaar geleden: "Het enige echte falen in het leven is niet trouw te zijn aan de beste versie van jezelf." Boeddha, een prins die kasteel, vrouw en kind achterliet om wat in de bossen rond te dwalen. Het kan verkeren. Maar hij heeft wel een punt natuurlijk, de wijze man, al is het niet altijd vanzelfsprekend.
Ik wil daarom in dezen Erasmus graag volgen. Die was wat voorzichtiger en vooral ook realistischer toen hij de wijze woorden sprak: "De wil kijkt vele malen door het venster eer de daad de deur uitgaat."
Geef me dus maar diabetesbenen zo nu en dan. Languit in de zetel. Turend door het venster. Met een chocolaatje graag. Of liever nog: een manon met een noot. Lekker.
x