Wentelen

Twee dagen rusten. In de zon.

Aan het zwembad. Het voelt een beetje raar. Hoezeer ik ook van verandering hou, de routine "eten, fietsen, slapen, repeat" ligt me wel. Zelfs in de regen.

(Oh boy, nu ben ik helemaal van 't padje. Ik begin de voorbije 16 dagen in die vervloekte regen zowaar te relativeren).

Hoe snel een mens vergeet. De leeftijd. Of ligt het misschien aan de alleroverheersende rust in dit hotelletje? Of is het de zon? Zeker is dat ook mijn kerkbezoek deze morgen iets bijdraagt aan mijn lichtheid. (Lieve atheïstische en andersgelovige lezer, laat je vooral niet afschrikken om verder te lezen, het draait niet om godsdienst in dit stukje. Het gaat veeleer over een universeel, allesoverstijgend geloof. Denk ik).

Thuis kom ik enkel nog in een kerk voor een begrafenis of een huwelijk, maar op reis wil ik wel eens een kerkje binnenwandelen en met de locals de mis mee vieren.

Jawel, vieren. Ook hier in het Baskenland is de zondagsmis een echt feest van een kleine, duidelijk hechte gemeenschap. Ik herkende de man van de receptie, de mevrouw van het souvenierswinkeltje, de excentrieke eigenares van het restaurant en de bakkerin.

Geen ex cathedra aframmelen van geijkte tekst door een bejaarde priester. Geen slaapverwekkende vertoning. Geen minuten die uren lijken. Een feest. In het Baskisch. Onverstaanbaar. Maar toch verhelderend. En maar zingen. Iedereen he, niet alleen het koor. Ik zat ergens halverwege en hoorde rondom mij mannen en vrouwen uit volle borst meezingen. De een al toonvaster dan de ander.

Tussen die mensen, met de zon door de magnifieke glasramen, kon ik alleen maar dankbaar zijn. Voor alles. Familie, huis, werk, vrienden, deze reis, ... voor wie ik ben, wat ik heb. En niet. Dankbaar voor diabetes en artrose. Ja zelfs voor regen.

Hoe ik me precies voel wordt misschien wel het best verwoord in een liedje. Zomaar ontdekt eergisteren in een moeilijk momentje:

Hoe kleiner je bent Hoe groter de ruimte Hoe verder je gaat Hoe dichter je komt Hoe meer dat je verzwijgt Hoe sterker de woorden Hoe meer dat je loslaat Hoe lichter je wordt Hoe minder je praat Hoe meer je kan zeggen Hoe meer je vergeet Hoe minder je mist Hoe langer je kijkt Hoe groter het inzicht Hoe dieper het donker Hoe mooier het licht Open jouw armen Open jouw armen voor alles dat komt Open jouw armen De weg naar de stilte gaat dwars door de storm Hoe groter de afstand Hoe beter je zien kan Waar je vandaan komt Waarheen je gaat Hoe meer dat je geeft Hoe meer dat je krijgt Hoe meer je iets loslaat Hoe langer het blijft Open jouw armen Open jouw armen voor alles dat komt Open jouw armen De weg naar de stilte gaat dwars door de storm Hoe minder je vasthoudt Aan wat is verloren Hoe groter de ruimte Voor alles dat komt.

Zalig mooie woorden toch, niet? Ik wou dat ik ze geschreven had. Niet dus. Alle credits aan een liedje van Stef Bos. Ja, ik weet het Metallica, Rammstein, dr Dré, Dimitri Vegas & Like Mike minnende medemens, Stef Bos is niet meteen jouw ding. Maar ik ben er zeker van dat de tekst je raakt. Ik wens het je.

Levenslessen. Het is bijna onbeschrijfelijk hoe het voelt als woorden van een ander zo helder getuigen hoe ik me voel op deze Camino. Zalig. Laat ik me nog even wentelen in die warmte. En hopen dat ik ze morgen niet vergeten ben als ik weer de fiets op ga. In de bergen. Of als het regent. Godbetert.

X