Zondagskind

Ik ben een zondagskind. Op een vrijdag (juist hé mama?) voor het geluk geboren. Zo voelt het helemaal, dat ik een geluksvogel, een gelukzak, een chanssard, een bofkont quoi en voor de Nederlandse vrienden: een mazzelaar ben. Nu ben ik bij nader inzicht liever een vogel dan een zak, en mazzel vind ik al helemaal van den hond, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.

Zeker wie dicht bij me staat. Die hoort me om de haverklap “voor ‘t geluk geboren” en “al de liefde van ‘t universum valt op ons hoofd” zeggen. Hoezo je kent dat niet? Nochtans een fijne gedachte hoor telkens wanneer je ergens een dubbel uur ziet. Bij 20:20; 13:13, gelijk welke dubbele tijdsaanduiding trouwens- maar ik heb zo mijn voorkeuren-, dat geluk bijna letterlijk op je hoofd voelen vallen is zeer verfrissend.

Belachelijk, akkoord, het stoelt op niks, geen wetenschap die het kan staven en ik weet helemaal niet meer waar ik dit ooit vandaan haalde. Maar effectief. Of hoe gedachten, woorden, krachten worden. Het zijn die kleine gedachten en gebaren die me zo vertederen en in zachtheid sterk maken.

Zoals het handje knijpen, zomaar random tijdens een wandeling bijvoorbeeld. Bij ons is dat zonder woorden zeggen: “ik zie je graag”.

Zoals het kaarsje branden in een kerk, grot of kapelletje. Zomaar, voor mekaar, een lichtje met een intentie. Niet speciaal gericht aan God, heer of meester, maar gewoon een intentie uitspreken in het voordeel van een ander.

Zoals het "x"-je of de "K" aan het einde van een smsje of whatsapp berichtje. Dat ene kusje dat echt wel het verschil maakt. 

Zoals ons voorspelbare spelletje: “heb ik je al eens gezegd dat ik je graag zie? Waarop het antwoord natuurlijk: “ja” en dan weer ik: “ook op een zaterdagmorgen?” waarop het antwoord steevast: “ja” en dan weer ik: “op een zaterdagmorgen in november?”, waarop het antwoord weer: “ja, ‘k denk het wel” en dan weer ik: “op een zaterdagmorgen in november om 9:46?”, waarop het antwoord: “waarschijnlijk nog niet, maar nu wel. Ik jou ook”.

Zoals elke week bloemetjes zetten bij kruisjes. Het voelt gewoon goed om even tijd te nemen en te bezinnen over alles en niets, over vergankelijkheid, liefde en leven. Te midden van het gejaag en de hectiek van alle dag bewust tijd maken voor een simpel, liefdevol gebaar van troost en respect. Wat begon als iets voor een ander, draagt vandaag bij aan mijn welbevinden en geluk.

Zoals op vrijdagavond in een kraaknet, vers gekuist huisje samen toastjes smeren en hapjes maken voor alle “duiven” die vallen na een weekje studeren.

Ik weet niet of positief in het leven staan aangeboren is. Je kan het in ieder geval aanleren, dat ben ik wel zo zeker. En je omringen met positieve mensen, niet met klagers en haters. En voordoen. En een beetje duimen dat zaad niet op stenen valt. En als dat dan wel gebeurt, dat de regen het zaad meespoelt naar vruchtbare grond.

Is hier iemand een optimist?  

x