Blèten

Een nieuw jaar, het zet aan tot goede voornemens, nieuwe beginnens (of hoe zeg je een nieuw begin in het meervoud?) en tot inzichten. Aan goede voornemens waag ik mij niet meer en jaren van “mindfulness” en consoorten leerden me dat elk einde een nieuw begin is. Elk jaar, elke maand, elke week, dag, elk uur, elke minuut, seconde. Laat ik dan maar een inzicht met u delen. Nu ja, inzicht, een feit eigenlijk.

Ik ben een blètekoesse

Een grote blètekoesse (anderstaligen, raadpleeg het Tielts woordenboek). Ik ween dus voor het kleinste. Tranen met tuiten. Van verdriet. Van geluk. En ook vaak zomaar. Een huilebalk dus.

Terwijl ik deze tekst aan het schrijven ben, besef ik dat ik helemaal niets over het fenomeen “huilen” weet. Een korte zoektocht op het web brengt me tot een zeer bevattelijke uitleg. Akkoord, “maar” in de Nina, maar laten we nu vooral niet elitair en denigrerend gaan doen. Volgens de professor die in het artikel aan het woord is ben ik hulpeloos. Ja, echt.

Ik weet het, ik heb de perceptie tegen, maar geloof me, ik ben een hulpeloze blètekoesse volgens de professor. Omdat hulpeloos niet meteen het predicaat is dat spontaan bij u op komt om mij te typeren heb ik het zelf even voor u opgezocht. “hul·pe·loos (bijvoeglijk naamwoord), niet in staat zichzelf te helpen”. Vooraleer u hier massaal de slappe lach krijgt, de dikke van Daele heeft altijd gelijk. Wat me naadloos bij het TV-programma “wat als” brengt. Sta me deze zijsprong even toe: “Wat als de Dikke van Daele een klootzak was”, hilarisch.

Ik ben hulpeloos

Even serieus nu. De professor in het artikel stelt dat ik huil om aan te tonen dat ik een situatie niet aankan, me machteloos voel en overweldigd ben door bepaalde gebeurtenissen. Dat mijn huilen een schreeuw om hulp, steun en troost is. Zijn woorden. Stelling waarin ik me helemaal kan vinden. Want hoe zalig is het om getroost te worden als ik verdrietig ben, om me veilig te voelen in jouw sterke armen, om me gesterkt te voelen door de mensen in mijn omgeving. Fijn. Daar wil ik graag een traantje voor laten.

Zijn bewering dat ik huil van geluk omdat ik overweldigd ben en niet meer weet hoe ik mijn emoties anders moet uiten dan door te wenen, durf ik zachtjes te weerleggen. Aan woorden heeft het me nooit ontbroken. Als ik boos of diep teleurgesteld ben, ja, dan is mijn stilte oorverdovend. Maar in de dagelijkse omgang kan me bezwaarlijk een onvermogen om me verbaal te uiten worden aangewreven. Wel in tegendeel. Taal is één van mijn wapens en om woorden zit ik zelden verlegen.

Tot tranen toe bewogen

En toch ween ik. Om de eerste krokus. Bij het zien van een zonsondergang. Wanneer na een spannende wielerwedstrijd de winnaar zijn armen in de lucht steekt aan de meet. Als ik hardloop en besef welk een chanssard ik ben. Bij de pakjes aan de kerstboom. Altijd, quoi.

Nu ik toch confidenties doe, dan maar meteen één van mijn grootste. Al 15 jaar kijken wij als gezin gezamenlijk naar “Brother Bear” na onze jaarlijkse zomervakantie. Traditie. Sorry meisjes, dat dit even jullie “chill” aantast (“cool” mag je niet meer gebruiken, dat is zeer “oldschool”, wie tieners heeft weet dat gewoon. Als je als ouder echter het woordje “chill” in de mond neemt dan ben je eigenlijk ook niet goed bezig, maar soit.). Brother Bear met frietjes van het frietkot dus. Heerlijk. En elk jaar weten die kadetjes (van ondertussen 20 en 22- tijd vliegt) precies aan te geven op welk moment er bij mij traantjes vloeien. En dan lachen we samen. Hulpeloos is dit niet beste professor. Wel integendeel. Warm, sterk, mooi, krachtig, heerlijk, ... kies maar. Alles behalve hulpeloos.

Waarom?

Gezond ook, als ik het artikel mag geloven. Mijn tranen doden bacteriën, zorgen dat ik beter zie en verwijderen toxines. Laat mij maar een blètekoesse zijn.

Intrigerend wel dat huilen. Dat dieren dat niet doen, bijvoorbeeld. En dat we eigenlijk niet weten waarom mensen wel. Dat boeit me. Misschien moet ik me wel aansluiten bij Darwin, die stelde dat tranen geen enkel nut hebben. Een foutje in de natuur? Neen, we komen er wel achter. Ooit. Misschien is het wel de nieuwe energiebron waar we zo naar op zoek zijn? Of worden onze tranen ooit diamanten. Of de zoutwinning van de toekomst. Of...

Zot? Wellicht. De dikke zegt hierover: “zot (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: zotter, overtreffende trap: zotst) mal, dwaas, gek.” Maar dat is voor een ander vertellinkje.