Bucket List
Iedereen heeft er wel eentje: een to-do lijst. Of een must-see. Een bucket list. Wat je nog allemaal wil doen en zien voor je doodgaat.
Ik heb er geen.
Toch niet echt. Ik heb geen checkbox van zaken die ik nog persé wil doen of musea of monumenten die ik nog magrij (ja, mijn West-Vlaamse roots: voor een vertaling, de hulp van mijn papaatje: klik hier ) wil zien of landen die ik mordicus wil bezoeken. Ik wil niet zo nodig parachute springen (spaar me daar van, ik heb hoogtevrees), of ergens uit eten in één of ander wonderrestaurant. Ik hoef ook niet zo nodig de ganse wereld rond te reizen. Sta niet te trappelen om de Taj Mahal in het echt te zien of om de Chinese muur, Machu Picchu of de muur van Hadrianus of gelijk welk een muur op te lopen. De Everest beklimmen is al helemaal niet aan de orde.
Het zou mooi meegenomen zijn, daar niet van. Maar het staat dus niet op een lijstje, zelfs niet in gedachten.
Ik tik op de kleine uitdagingen. Mini challenges die ik me heel regelmatig stel. En dan niet verbonden met de “doodgaan”-gedachte. Vooral niet. En al helemaal niet op een lijstje. Gewoon. In het echt: een wandeling, een fietstochtje, een nieuwe tekst schrijven, leren crawl zwemmen (deftig deze keer), een perfecte beursstand zetten, 3 dagen per week nieuwe vegetarische gerechten leren koken, de jaarlijkse grote kuis (zalig! Dit weekend afgerond. Gans mijn huis van onder tot boven tiptop in orde!), goed slapen. Al het mooie “mogen”. Alles wat ik tegenwoordig onderneem staat in functie van leven.
Volop leven. Ik zei het laatst nog tegen iemand waar ik - tegen beter weten in, zijn naam begint met een S en eindit op even - heel veel om geef: ik wil leven, Leven, LEVEN! Het voelt alsof ik wakker geworden ben. Alsof er een vulkaan in me aan het borrelen is. Het voelt als vrijheid. Juichen. Alsof ik alles aankan. Alsof de wereld aan m’n voeten ligt. Zien. Het voelt goed. Al een hele tijd. Alles wat ik doe. Wie ik (geworden) ben. Waar ik ben. En met wie. Het is goed.
Allemaal. Alles.
Ook het traillopen waar ik zo van geniet. Een nieuwe hobby. Beetje hossen door de bossen. Of zo ongeveer. En dat regelmatig koppelen aan een weekendje weg. (En tegelijk even tijd maken voor die musea en monumenten waarvan sprake hierboven.) Een gezellige B&B of een charmant hotelleke, het is allemaal al geboekt. Meerdaalwoud, Duitse Eifel, Zoniënwoud, Houfalisische ardennen (nieuw woord, het schijnt er fijn toeven zijn) en duinen van Koksijde: here I come! Met of zonder hem.
Ook de kwart triatlon die ik in 2018 wil doen in Brugge.
Ook de marathon die ik volgend jaar in Augustus ga lopen. (Lees er hier alles over.)
Ook de voorbereidingen op de Otillo (http://otilloswimrun.com/) in Duitsland in 2019. Met dank aan een vriendin die, ja het kan, gewoon nog een beetje gekker is dan ik. “O–till-O, snap jem Miek? Van water naar water. Gewoon ne keer gaan kijken op die website. Ziet er machtig uit. In Duitsland. Doe je mee?”
Akkoord, klein kun je deze uitdagingen bezwaarlijk nog noemen. Alhoewel. Het is maar hoe je het bekijkt. De meeste van m’n vrienden vinden dit allemaal heel gewoon. In de TTR triatlonclub kijken ze hier helemaal niet van op (hier is een Iron Man- 4 km zwemmen, 180 km fietsen, gevolgd door een marathon- heel gewoon). En m’n Vegabike fietsvriendjes draaien hun hand niet om voor een kilometerke meer of minder. Vingers in de neus. Gewoon doen. Heerlijk is dat.
Ook hiervoor kan ik alleen maar: dank u, dank u, dank u zeggen! Voor al die morele steun. Zelfs van diegenen die propnul sportief zijn. Dat ook zij me, ondanks hun scepsis (“das niet meer voor onze leeftijd” en “zorg maar dat je je niet doodloopt” en “oeioei zo gevaarlijk” tot zelfs een -gelukkig lachende- “moeke, ge zijt zot”) ondersteunen in al mijn sportieve (en andere) avonturen.
Karl Vannieuwkerke twitterde het vandaag: “Laat het maar regenen. Net gehoord dat de zon volop schijnt. Leve het leven! Full speed ahead! Ketting op buitenplaat en geven.”
Ik kan me daar alleen maar bij aansluiten. Al moet je bij mij die buitenplaat (nog even) figuurlijk nemen. Geven doe ik me helemaal!
Die wereldreis, eten in één of ander wonderrestaurant, de Taj Mahal, Chinese muur, Machu Picchu en muur van Hadrianus en alle mooie muren for that matter. Ze staan niet op een lijstje. Maar ik ben er zeker van dat het er ooit van komt. Ja misschien zelfs de Everest. En parachutespringen. Ik sluit niets uit.
Ik ben in ieder geval al (goed) onderweg.
Fijn dat je er bij bent!