Vlees en alcohol (vooral dat laatste)
Februari: een maand zonder alcohol. Maart: een maand zonder vlees. "De vasten" (waar ik mee opgegroeid ben) heeft plaats gemaakt voor andere initiatieven.
Of dit nu een goede of een slechte zaak is, laat ik gemakshalve even in het midden. Sommige van mijn christen familieleden kunnen hier gerust een boompje over opzetten. Ik voel me niet geroepen.
Want goed en kwaad, ze bestaan immers alleen maar door onze eigen interpretatie. Net zoals schoonheid. Beauty is in the eye of the beholder.
Mooi is het wel. Dat zoveel mensen plots hard hun best doen om geen alcohol te drinken. Of geen vlees te eten. Als ik zie hoeveel moeite het sommigen kost, dan begrijp ik dat niet zo goed. Weten ze dan niet dat elk glas alcohol een aanslag is op hun eigen leven? Voelen ze dat dan niet? Zien ze het niet? Aan hun wallen, hun neus, hun buik, hun ogen, hun partner, hun relatie, hun vrienden, hun kinderen, hun leven?
Blijkbaar niet. En dat is dan maar zo. Maar ik ben verdorie zo ‘zen’ niet. Niet voor de mensen van wie ik hou. Op de één of andere manier voel ik me bij hen steeds geroepen om hen te ‘redden’. Hen op de gevaren te wijzen. De overbelasting van de lever. Het toeslibben van de aders. Dat er nog nooit iemand het antwoord gevonden heeft op de bodem van een glas. Dat rijden en drinken een absolute no go is. Een ongeval ruïneert levens. Dat er geen ventjes met geweerkes staan die hen onder schot houden en zeggen: “drink”. Dat, dat …
… woorden. Telkens als ik ze uitspreek, weet ik: “Miek, doe dat niet”. Maar het is sterker dan mezelf. Neen, het ís mezelf. Ik kies elke keer weer om het te zeggen. En elke keer krijg ik dezelfde antwoorden. Dat een glaasje (Telkens dat verkleinwoord. Ik krijg er bijtijds de wubbes van. “Pintje”, “glaasje”, “wijntje”, “aperitiefke”. Bah bah bah. Alsof het allemaal zo onschuldig is) alcohol zo lekker is, losser maakt, een geneugte van het leven is. Dat ik overdrijf. Niet preken. Niet mag demoniseren. Er niets van ken. Ze hebben gelijk.
Gelukkig ben ik de drang tot “bekeren” ondertussen al een beetje kwijt. Er is een tijd geweest dat ik aan ieder dorpscafé wou stoppen en de tooghangers mee wandelen wou nemen. Weg van dezelfde klap, tegen dezelfde mensen, in hetzelfde putje, dezelfde kronkels, hetzelfde geleuter, dezelfde niet gerealiseerde plannen en dromen, overgoten met liters alcohol (Goh, wat een pretentie. Terwijl ik dit nu typ besef ik dat nog meer. Who am I om te oordelen over wat een ander doet of laat). Dus daar ben ik gelukkig van af. Alhoewel, nog niet helemaal. Anders zou ik dit ook niet schrijven. Want ergens denk ik wel: “Als ik er maar één mens mee kan raken. Slechts ééntje kan overtuigen. Eentje kan begeesteren. Dan zal ik tevreden zijn.”
Ach, zelfs dat klopt niet helemaal. Want ik ben gewoon tevreden, tout court. Nu al. Ongeacht.
En verder: ieder zijn waarheid. En zo eindig ik zoals ik begon. Er is geen goed. Er is geen kwaad. Er is alleen maar leven.
Lang en gelukkig als het even kan.
Ieder op zijn/haar manier.
x
P.S. Over de sigaretten zal ik het maar beter niet hebben zeker? Een volgende keer :-p