De hulk
M’n tekstje van vorige maand heb ik na rijp beraad, niet gepost. Het was te zwart. De dood had me die maand goed te pakken. Op zovele manieren: 1 november, sterfgevallen in m’n vriendenkring, ziekte. Het voelde plots alsof de dood naast me liep. Ik heb er even aan moeten wennen.
Maar, zoals steeds:
Alles geht vorüber. Alles gaat voorbij. Willem Vermandere, Doe maar, Erik VanEygen en Sanne, Fred Raymond. Ze dachten het me al voor. Everything passes. Of zoals het zo perfect verwoord is in het liedje van de dire straits: Why worry?
Ondertussen gaat het beter, dank u. Tijd dus voor een nieuw schrijvementje. Over niets in het bijzonder. Of misschien wel over het bijzonderste van allemaal: groene smoothies.
Enkele weken geleden, in die donkere november, kreeg ik een groen sopje cadeau. Groen. Grasgroen. “Superdrank” stond er in kinderhandschrift op te lezen. Met prachtige bloemetjes en een smiley. Geen haar op m’n hoofd dat er aan dacht om dat op te drinken. Alleen al het idee. Bah. Een groene vieze pap, bestaande uit boerenkool, gember, peterselie, selder, spinazie en spruitjes. Oh ja. En gras.
Gras! Ik ben toch geen koe? In geen honderd jaar dat ik dat zou opdrinken. Tarara. Nee. Nope. No. Niets van. No way. Vergeet het. Ik ben misschien een beetje zot zo nu en dan, maar ook voor mij zijn er grenzen. En wel hier.
Voila. Dat is gesproken.
Daar stond dat potje met die lieve tekst in de koelkast naar me te lachen. Naast de soep. Naast de rode bietjes. Ook met liefde gemaakt. En ’s anderendaags, net op het moment dat ik het kwakje de gootsteen in wou keilen, nam ik toch voorzichtjes een slokje. Uit respect voor de brouwers. Maar ook en misschien vooral, uit curiositeit. De aard van het beestje.
Die dag deed ik de grote schoonmaak. Het leek wel alsof ik bergen kon verzetten. De dagen daarna knikkerde ik al het overbodige de kelder, zolder en garage uit. Ik leek wel de hulk.
Uiteraard een elegante, vrouwelijke, sierlijke, witte versie. Maar wel met superkrachten. Lag het aan dat groene sopje? Aan de soep? Of gewoon aan het feit dat we met z’n zessen op een namiddag al het overbodige buiten kieperden? Ik weet het niet. Maar het voelde in ieder geval erg goed.
Van het één komt altijd het andere. Zo vond ik in de kelder een sapcentrifuge, waarvan het bestaan me was ontgaan. En o wonder, stond er in het bazarke om de hoek een blender in promotie. Toeval bestaat niet. Dat is dan nog maar een keer bewezen.
Ondertussen drink ik elke morgen, op m’n nuchtere maag, iets meer dan een halve liter van dat groen. M’n lievelingsrecept: een handvol spinaziebladen, een ferme stengel selder, wat kervel, twee roosjes broccoli, een halve peer, koude yogithee en mixen maar.
Een aanrader!
x