Elke seconde is kiezen
“Als je geen koffie drinkt, zal je nooit bij de grote mensen horen”. Dat zei m’n pappie me op m’n dertiende.
Man, dat is in mijn oren blijven plakken. Ja echt. Iedereen rondom mij slurpte koffie dat het een lieve lust was. Met sloten tegelijk. Soppen met een koekje. Speculaas. En op zondag: spritsen van Verkade. Jeugdherinneringen. De geur. De zompige resten koek en koffiegruis. Wat wou ik op m’n dertiende graag “volwassen” zijn.
Het kon wat mij betreft niet snel genoeg gaan. Nu mijn kinderen die leeftijd ruim voorbij zijn, kan ik eindelijk weer rustig ademhalen. Zij hebben het niet gehad. Gelukkig maar. Die destructieve drang om “groot” te zijn. Woest sloeg ik om me heen. Ik wilde uitbreken. Weg. Maar ook weer niet. Ik wilde wit. Neen zwart. Of toch maar wit. Of gewoon breken. Het gaf niet wat. Uit. Schoppen. Wild om me heen.
Ik revolteerde. Tegen alles en iedereen. Ik was on. Ja, zowat elke denkbare on. Ontembaar. Ongehoorzaam. Onstuimig. Onduidelijk. Onnozel. Onverschillig. En toch weer niet. Wat wou ik er graag bij horen. "Er". Ergens. Dat wisselde nogal. Vandaag een snob. Morgen een hippie. Even sportgek, dan weer kettingrokende nitwit. Ik wilde alles. Zeven sloten tegelijk. En springen. Onbesuisd. Doen. Meteen. Stante pede. Ik wilde nu. Nu. NU!
Emoties. Onbeheerst. Ondersteboven. Een weg en een weer. Gelukkig. Ongelukkig. Onzeker. Verwarde ik met breekbaar. Beschadigd. Dacht ik. Maar puur. Geblutst en gebuild. Perceptie. Want heel. En mooi. In retrospect.
Ik kreeg Leonard Cohen, Melanie, Angelo Branduardi en Herman van Veen. Ik wilde Michael Jackson. The Cure. Iron Maiden. Jean-Jacques Goldman. Onsamenhangend. Niet met elkaar te rijmen. Maar toch weer helemaal. In mijn wereld. Onbevangen. Onbevooroordeeld. Je te donne toutes mes différences… Toen al.
Vandaag, een kwarteeuw later- we kijken niet op een jaartje- ben ik het nog steeds niet geworden.
Koffiedrinker. Volwassen werd ik wel.
Onderweg.
Nu vraagt de aandachtige lezer zich af wat dit alles met de titel te maken heeft? Dit stukje wil een ode zijn. Aan ouders in het algemeen. Aan de mijne in het bijzonder. Dank je mams en paps dat jullie me voortonen, behoeden, helpen, steunen, bekrachtigen of temmen. Al naar gelang. Dat jullie vertelden wat ik moest horen. Al wist ik niet op voorhand wat. Dat het leven alles is wat ik wil dat het is. Dat jullie er voor zorgden- en nog steeds- dat ik ben geworden. Dat ik ben. Dat ik kan kiezen. Hoe onbegrijpelijk soms ook. Al die jaren. Dat ik kan zoeken. Vinden. Verliezen. En terugvinden. Dat ik weet:
Elke seconde is kiezen.
Altijd voor elkaar.