Morgen - deze is voor jou Steven

De man van mijn leven, Steven (het rijmt dan nog ook) die deed alles “morgen”. Correctie. Die zou alles “morgen” doen. Want er kwam natuurlijk nooit iets van in huis. Morgen zou hij zijn zaken op orde brengen, er voor me zijn, stoppen met roken, minder werken, verhuizen, mij gelukkig maken, op reis gaan, naar Venetië, Jakkamakka als het moest,

zolang het maar samen was, gaan sporten, niet meer op café gaan, voor me zorgen. Allemaal morgen. Morgen. De mooiste dag van het jaar.

Ik vertel dit met een tedere glimlach, met een beetje verdriet, een beetje spijt, zelfs nog een ietsiepietsie boosheid en met veel compassie. Het is triestig om potentieel te zien dat helemaal verloren gaat. De man is weg. De uitdrukking is gebleven: “morgen, het is de mooiste dag van het jaar”.

Maar eigenlijk ben ik, als het over hem gaat, een beetje in hetzelfde bedje ziek (let op de zorgvuldig gekozen uitdrukking). Morgen. Morgen loop ik niet meer in zijn mooie praatjes. Laat ik me niet meer vangen door loze beloften. Morgen stel ik me open voor een nieuwe liefde. Morgen.

Niet dus. Of toch misschien een beetje. Of beter: zeker en vast. Voornemens die werkelijkheid worden. Het ligt binnen m’n mogelijkheden. Ik heb immers een heus track record (al wat van leeftijd ook, dat mag dan al wel, die levenservaring). Het was vaak met vallen en opstaan en meestal ook met vele, grote en soms hele (hele, hele, hele) lange omwegen.

Gestopt met roken? Check. De beste job van de wereld? Check. Gezond eten? Check. Goede vrienden? Check. Financieel onafhankelijk en onbezorgd? Check. Leren lopen? Check. Zalige kinderen? Check. Fantastische ouders en een lieve zus? Check. Afgekickt van de cola light? Check. Leren zwemmen en fietsen? Check. En ondertussen 5 dagen op 7 heerlijk sporten? Check. Warme neven, nichten, nonkels en tantes? Check. Een prachtig(e) (t)huis? Check. Fit en gezond zijn? Check. Tevreden zijn? Check.

Soms liep ik met m’n kop tegen de muur. Of zat ik diep in de put. Trapte ik in (meestal dezelfde) valkuilen. Zag op tegen dezelfde bergen. Muren, bergen, putten en kuilen. De aardkorst heeft geen geheimen meer. En er kwamen zoveel tranen aan te pas dat ik op mijn eentje de watersnood in Africa kon oplossen. Muren, soms zelf gezet, gesloopt. Putten, ook zelf gegraven, in gevallen en weer uitgeklommen. Bergen, tegenop gekeken en bedwongen. Mocht al dat gezweet en gewroet niet figuurlijk zijn maar letterlijk, ik had zowaar een goddelijk, afgetraind lichaam.

Nog niet eens zo gek lang geleden (het moet ergens in 2010 geweest zijn) besliste ik dat mijn morgens, altijd vandaags zouden zijn. Of toch zoveel mogelijk. Ik deed een grote schoonmaak ik m’n leven. Met als enige doel: gezond zijn. Ik ruimde op. Huis, tuin, hoofd, leven. Het is nog steeds een WIP (work In Progress), maar ik schiep orde in m’n chaos. Sindsdien is alles bonus. Inzichten, een tweede kans. Die ik voor geen geld van de wereld ga verbrodden.

Niet vandaag, niet morgen.

Daarom ging ik deze morgen met de fiets naar het werk. Op naaldhakken. In m’n mooiste tailleur. Jep. Beetje gek. Toegegeven. Potsierlijk zicht zelfs. Maar het was heerlijk. Dat kleine gelukje. Om terwijl de vogeltjes te horen fluiten. Het stralende ochtendzonnetje te voelen. De Tieltse Bergen te beklimmen (geloof me, “le plat pays” is helemaal niet zo plat. Toch niet met de fiets.).

Deze avond legde ik een plaat op. Op de pick-up van pake. 40 jaar oud. De naald kraakt een beetje, morgen zou hij dat herstellen, maar het deert niet. Wat is het mooi, “If it be your will” van Leonard Cohen. Jeugdsentiment. Warmte en weten. Dat kleine gelukje. Om terwijl m’n jongste dochter te zien leren. De kat te horen spinnen. De Tieltse geur op te snuiven (want de boer, hij ploegde voort).

Die kleine, dwaze, nutteloze dingen. Ze maken me gelukkig. Ondanks zijn morgen die nooit kwam. Of misschien wel dankzij.