Daarom
Jarenlang weigerde ik om op facebook actief te zijn. Tot nu. Jullie trokken grote ogen. Vroegen me verbaasd: waarom?
Daarom dus. Tientallen redenen waarom wel. En uitgerekend nu. Eentje is om hier wat schrijfsels te posten. Geen krachtige stellingen of grote wijsheden. Kleine vertellinkjes zo nu en dan. Woorden. Zo geschreven. Zo weer weg. Zonder pretentie. Zonder oordeel. Niet belangrijk, levensnoodzakelijk of zelfs maar nodig. In de kantlijn. Kattenbelletjes. Gewoon, woorden. Gedacht, geleefd, geschreven. En voortaan dus ook gedeeld.
Vertellinkjes over tante Liliane en de beste wafels van de wereld, bijvoorbeeld. De wafels passen niet in mijn nieuw voedingsplan. Totaal niet. Maar toch: jammie. De wafels, haar verhaal. Op Paasmaandag. Het smaakte. Overheerlijk. Tachtig (!) plus. Zo sterk. Zo breekbaar. Nog steeds stralend mooi.
Over hoe ze vroeger “vrochten”(= hard werkten). M’n overgrootvader (bazig type, het sloeg bij ons Naessentjes geen enkele generatie over) “vrocht” voor zijn tien kinderen. Vijf jongens en vijf meisjes. Leerde de stiel van hoefsmid aan zijn zonen. Al moest 1 linkshandige iets anders zoeken. Links en paarden, het ging niet samen blijkbaar. Nu ja, volgens mijn overgrootvader. En die had altijd gelijk. De meisjes, allemaal mooie knappe deernes (ook dat is in de familie gebleven) huwden wijs (helaas, die “vonte heeft niet gesmet” bij mij) en twee trokken zelfs naar Amerika. Van een beetje kordate actie en avontuur zijn de vrouwelijke Naessens nooit bang geweest.
Over hoe m’n pépé in z’n “smesse” (= smidse) dingen “miek” (= maakte). Zo weet ik meteen waar mijn naam vandaan komt. Pappie heeft zijn vader zoveel zien “vrochten” in die “smesse” waar hij elke dag iets “miek”. Meteen ook de naam van m'n zus verklaard. Elke. En wellicht ook de interesse van m’n paps voor het West-Vlaamse woord. Zijn Tielts woordenboek- klik hier- is daar de stille getuige van.
Over de kostschool. Waar ze écht niet graag was. De zwarte kleding. De zusters. De reizen naar Lourdes en naar plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord maar blijkbaar zeer in trek. En de lieven. Ook tussen de regels. Met chaperon (mijn papa als broekventje) die altijd mee te vrije moest. Over pépé die graag zijn whisky dronk. Eentje. Twee vingertjes. En mémé die dat, God betert, ook wel eens wilde proeven. Over opvoeding en geloof. Streng. Liefdevol. Begripvol. Soms. Over leven en overleven. Vreugde en stil verdriet. Meer dan 100 jaar in woord en beeld. Vergeelde foto’s in een album geplakt. 3 uur lang. Te kort. Voor de mooie, warme vertellinkjes.
En vanop een afstand, nonkel Michel. Glunderend mee genietend. Nu en dan aanvullend. Anekdotisch. Zoals het leven. Nutteloos, verwaarloosbaar. Onbeduidend.
Elke mens is blij met iets anders. Ik was hier blij mee. Zij ook.
Daarom dus.
En om eindelijk een écht goed lief te vinden natuurlijk. Ik heb mijn dosis "ik ben echt aan tscheiden mokske, onderussen na 12 jaar meer dan gehad" er zijn grenzen aan geloofwaardigheid. Een goed lief dus. Een man van zijn woord. Om lief en leed mee te delen.