TTR startontbijt - Part III
Het nieuwe triatlonseizoen is vanmorgen weer van start gegaan. Hup met de beentjes. Even loslopen en daarna met z’n allen (een 100-tal) een lekker ontbijt.
Dit is ondertussen het derde jaar dat ik me aan deze schone sport waag. En volgens één van de anciens, Koen, zou het m’n topjaar moeten worden. Immers, steeds volgens zijn zeer geloofwaardige, want ervaringsdeskundige, woorden: “een lichaam heeft 2 jaar nodig om zich aan te passen aan de belasting die een triatleet zich oplegt.” Kortom, het derde jaar is het alles een beetje gewoon.
Jieha! En. Eindelijk! Een olé, olé gevoel, gemengd met een geruststellende gedachte, vertaald in hoop. Zou het dan eindelijk? Echt waar? Ik kijk er al naar uit.
Maar het is natuurlijk niet zo. Of toch misschien een beetje. Want mijn lichaam gelooft die woorden van Koen wel. Al zijn het fabeltjes, er zit iets in. Zeker weten.
Sinds de start van dit avontuur, voel ik me mits de nodige overdrijving, elke dag een beetje sterker worden. Sterk in het hoofd vooral. En ook een beetje in lijf en leden. Dat de wijzers van de weegschaal steeds verder naar rechts bewegen, is hier meteen ook mee verklaard. Het zijn spieren. Massa’s spieren. Vele kilo’s aan spieren.
Niet dus. Mijn overwicht sleep/zeul ik nog steeds met me mee. Ondanks de goede voornemens. Ondanks de vele uren sport. Ik heb dat een tijdlang eigenlijk niet zo erg gevonden want ik eet namelijk heel graag. En veel. En alles. Sinds mijn laatste blog “It’s no new years resolution” ben ik het helemaal anders gaan aanpakken. En met resultaat.
De wijzer op de weegschaal is van richting gedraaid en ik voel me stukken beter. Lichter. Vrediger. Gelukkiger. Met een ijzeren wil sta ik elke maandag- en woensdagochtend om halfzes op om in het Olympiabad in Brugge tegen om halfzeven in het water te liggen. Elke dinsdag en donderdag laat ik m’n achillespezen onder handen nemen (pijnlijk!). Ik volg het loopschema van 3 keer per week rigoureus. 5:55 is mijn nieuwe beste vriend. Behalve op maandag en op woensdag, word ik elke dag wakker met die cijfertjes op de klok. Tijd zat om nog vanalles te doen voor de werkdag begint. Ieder weekend zit ik op de fiets. Beuken, stampen, knokken in weer en wind, steeds een beetje langer en verder (rapper houd ik nog eventjes in beraad).
Waarom? Dat weet ik ondertussen niet meer zo goed. Wat er het eerste seizoen wel was, een concreet doel: deelnemen aan de sprinttriatlon in Roeselare, lijkt nu bijna belachelijk. Daar draaien we ons hand toch niet meer voor om? Vandaag sta ik hier. Gewoon. Omdat het deugd doet. Omdat het gedachten verzet. Zelfs uitzet. Omdat het leuk is. Vrienden verbindt. Omdat ik voel dat hoewel ik ouder word, m’n lichaam van binnenuit verjongt.
Er is natuurlijk die andere drijfveer: mijn niet aflatende enthousiaste “ja” tegen elkeen die me vraagt om iets “out of the ordinary” te doen. Die “ja”, die me al op zovele fantastische plaatsen bracht, met even zo fantastische mensen. Die "ja" tegen het leven, die ik echt niet kan bedwingen. Die spontane “ja” die ik ditmaal heb gezegd tegen vrienden en familie. Twee keer zelfs (dat met een ezel en een steen is me compleet ontgaan). Een eerste “ja” was om in augustus een marathon te lopen. En een tweede begeesterende “ja” was voor de “Otillö, a thousand lakes”. Wie zegt nu neen tegen een citytrip naar Berlijn, gecombineerd met prachtige natuur en meren met helder, zuiver water? Niemand toch? En terwijl een beetje zwemmen en lopen. Bijzaakje. Tot ik de website zag. Mooi hé. Prachtig. Ook de deelnemers.
Sportiever vind je niet. Ik heb dus nog bergen werk te verzetten. Maar ik ben goed bezig. De zwemlessen op vrijdagavond bij Petra zorgen er voor dat ik ondertussen met plezier ga zwemmen. Grote reuzenstappen vooruit zijn dit. En het voelt heerlijk. Van vechten tegen het water, bekaf na 50 meter, vasthouden aan de rand naar 2,3 kilometer aan een stuk in een vlotte cadans met de glimlach door het water klieven. Een mens zou van minder vrolijk worden. Niet dat dit snel is of uitzonderlijk goed. Wel voor mijn doen. En dat kleine feit maakt me trots, blij.
Allez ja, voor u staat een contente mens, vandaag 28 januari 2018, voorbeeldig aan de start van het nuchter loopje.
Puur Genieten.
Gepikt van een naamgenote. En echt, Pascale, je receptenboekjes kunnen hier in de verste verte niet aan tippen!