Roeseltriatlon 3
Origineel is mijn titel niet. Mijn derde verslag van de Poco Loco Roeseltriatlon gisteren 4 juni 2017. Writers block. En sporters block. Gelukkig dat alles voorbij gaat. Ook die verveldende "block"s. Ik ga er werk van maken. Neen. ik maak er werk van. Zo. Dit is dan ook weer van de baan.
Vandaag schrijf ik over wat er gisteren is gebeurd. De Roeseltriatlon. Opnieuw vanuit een ander perspectief -een mens heeft verandering nodig. Ik heb ze zo onderhand al allemaal gehad. De perspectieven.
Als ongelovige, ietwat geïrriteerde, superslanke doch zwaar kettingrokende, verplichte toeschouwer. Vast in het verkeer. “Allez nu, waar die kiekens zich mee bezig willen houden. Zich zo afjakkeren. Zot zijn ze. En nog een beetje de openbare weg opeisen ook. Wat chaos veroorzaken. Voor de sport. Bah.”
Als licht euforische deelnemer. Je kan er alles over lezen in “always wear sunscreen”. Een eerste deelname aan -al is het maar een achtste-triatlon, maakt gewoon high. “Allez nu, hoe zot is dat! Ik die vorig jaar nog amper de ene voet voor de andere kon zetten, doe hier mee aan een sprinttriatlon.” Een echte aha-erlebnis. Hoera!
Als geroutineerde deelnemer. “Allez nu, een achtsteke, waar ze zich druk om maken. Daar draaien we toch ons hand niet meer voor om?” We moeten ons daar niet eens zo zot veel voor inspannen”. Ja, na je eerste, zijn alle volgende keren makkies. Lees ook “Roeseltriatlon 2”.
Als begeesterde medewerker. “Allez nu, zo het klokske rond pistolekes smeren, waterkes aangeven, en tafels afruimen is lastiger dan deelnemen. Ik ben zowaar aan het spakken (voor de niet-West-Vlamingen: manken) van de spierpijn. ‘t Zijn zotten die werken.”
Zot, het is de file rouge in dit verhaal. Zot zoals van in gek, dwaas, krankzinnig, raar. Zot zoals in de overtreffende trap van erg. Zoals in van lotje getikt. Zoals in heerlijk ook. Zot zoals in Poco Loco. Een beetje zot. Een sterk staaltje employer branding trouwens Peter, hoedje af. Je mensen straalden. En jij. En je firma. Zot goed bezig!
Dat ik gisteren alles leerde over vrouwen met snorren en mannen met borsten. Dank Sasja, Reinhout, Pieter en co. Ik heb er nog nachtmerries van. Dat hongerigen spijzen met voorsprong de mooiste daad van barmhartigheid is. Dankjewel Dries. Dat er op vrijwilligerswerk geen leeftijd staat. Nina (een jaar of 10, dochter van Melanie), je was een topassistent afruimer! Dat sommige mensen echt wel duracel batterijen in zich hebben. Lies, je wist weer van geen ophouden. Respect! Dat op duracel batterijen geen vervaldatum staat. Frans bleef maar gaan, ondanks een verstuikte voet. Dat sommige vrouwen er gewoon altijd goed uitzien, in gelijk welk een omstandigheid, ja zelfs als ze net een kind op de wereld hebben gezet. Proficiat Deborah! En Johan ook een beetje natuurlijk. Maar vooral Deborah. Dat powerkoppeltje Thijs en Kimberley een hele batterij batterijen verstoppen in hun ondertussen fameus afgetrainde lijven. Goed bezig! Dat Velle er nog altijd even sexy uitziet met zijn fluitje. Dat hij dat wellicht altijd zal blijven getuige papa Velle die zoals steeds alles in stilte aanschouwde. En mama Velle. Iets minder stil. Dat Jane het echt niet voor helblauwe polo’s heeft, maar er wel beeldig mee stond. Dat we hebben gedanst. Dankzij master DJ Pieter en ondanks de grillige installatie. Dat de opvolging verzekerd is. Mehdi, je kroost is op goede weg. Dat moeders en dochters topteams zijn. Emmily en maman van Emmily, jullie waren geweldig!
En vooral: dat samen sporten banden smeedt. Dat merkte je ook op social media. Vooraf. Achteraf. De schouderklopjes. De aanmoedigingen. Iedereen was goed. Iedereen tevreden. Alleen maar gelukkige gezichten. Zelfs de meest afgepeigerde finisher toverde na de meet een glimlach tevoorschijn.
Ik heb dit jaar dan wel niet gesport, maar ik voelde het wel. En ik straalde. Door de zon en van geluk. Om het geluk van anderen.
Volgend jaar weer! Als deelnemer én als medewerker. En ik hou uit bovenstaande relaas enkel de woorden over waarvan ik wil dat ze bij me passen. Superslank, begeesterd, geroutineerd en euforisch (kwestie van nu al de juiste accenten te leggen).
Wim, the bet is on!