Roeseltriatlon 2
WAAROM DOEN WE DIT NU OOK ALWEER?
Dat was de vraag die enkele mededeelneemsters en ikzelf ons voor de start luidop stelden. We hebben niets meer te bewijzen. Moeten niet per sé. En toch stonden we daar weer te blinken.
Met onze voeten in de drek. Klaar voor 650 meter shit. Neen. Ik mag dat niet meer zeggen. Positief denken en spreken over zwemmen, Naessentje, of het gaat je nooit lukken. Dus, ik herbegin:
Daar stonden we dan. Met onze voeten in een exclusief modderbadje. 650 meter heerlijk zwemmen in het beige “sandstone” kleurige water van de Roeselaarse vaart. Door het zomerzonnetje zag je de bomen weerspiegeld op het water. De vogeltjes floten. De roeibootjes klotsten zachte rimpels.
Tot zover het idyllische plaatje. Back to reality. Tussen de start en de eerste boei waren er 113 slagen. Of zoiets. Ik verslikte me even in een takje (ik hoop toch dat het een takje was) en raakte de tel kwijt. Van boei 1 naar boei 2, 111. Zeker weten. Schoolslag telt makkelijker. Van boei 2 naar het ponton waren het 2 weesgegroetjes en 1 onze vader (Ik daag je uit. Vind jij vlotjes die woorden te midden van een zware inspanning? Waarbij je voortdurend denkt: ik ben er, ik ben er bijna, lieven Here laat mij der alsjeblief bijna zijn? Ik dus niet.). Zo blij dat daar 2 flinke helden stonden om me uit dat water te helpen. Danku danku danku!
Mijn eerste wissel was flitsend fenomenaal. Voor mijn doen natuurlijk. Meestal verblijf ik in het totaal zo’n 6 à 7 minuten in de wisselzones. Op adem komen en zo. Deze wissel was op nog geen minuutje beklonken. Carlos en papa van spiertjes Thijs, bedankt voor de tips (“Niet onder die bar kruipen; Winnie de Poe handdoekje ook in de zak!; langs voor lopen Miek!; Langs voor! Nee. Langs achter. Uw nummerke langs achter!; En nu naar hier! Neen. Naar hier! Uwen helm!). Kleine dingskes zo, die een mens al eens vergeet in het heetst van de strijd. Danku danku danku!
Fietsen was écht idyllisch. Het weldoende zonneke waardoor we snel opdroogden. Koen, met zijn brommerke. Gunther met zijn schoon helmke. We konden het slechter getroffen hebben. Onderweg honderden toeschouwers die ons enthousiast vooruit schreeuwden. Wat een belevenis. En Lies die maar kop bleef trekken samen met Annelies en Eveline. Go TTR go! Het was zalig. En rap. Ook voor mijn doen uiteraard. Soms meer dan 30 per uur. Ik geloofde mijn kilometriekske niet. Groep 1, here I come. Danku danku danku!
M’n loopwissel was een beetje minder flitsend. Dodderend op mijn nieuwe klikschoentjes. Dat ging niet zo goed. Wisselen zonder te zitten, daar is het nog een paar jaartjes te vroeg voor. Jaja, je hebt volkomen gelijk, het was niet echt nodig om mijn haar te kammen en in een speld te steken. Ook niet om een beetje rond te staan kijken om te zien welk soort fietsen er zoal staan. En nog veel minder om een klapke te doen met Sabien, Bart en Reinout. Maar het doet een mens op adem komen. Letterlijk én figuurlijk. Het maakte mijn wedstrijd compleet. Mijn magistrale wissel ontlokte bij Jochen (die eerste finishte van de TTR leden bij de mannen. Chapeau!) de volgende bedenking: “mocht je een verlengkabel tot aan de wisselzone trekken, Miek zou haar haar nog blazen”. Wel, euh, zou dat kunnen geregeld worden voor volgend jaar? En een stoelke graag. Danku danku danku!
Het lopen verliep eerst wat stroef. Annelies wou er de brui aan geven. Ik bleef eventjes bij haar en zei: “azo niet he veugelke”. En nog veel en veel meer. Het heeft blijkbaar geholpen. Ze finishte op een
verdienstelijke 38ste plaats. Hoe mooi was het elkaar aan te moedigen. Allez Marie-louise! (Marlies). Komaan Whoopy en Emmily! Ze werden respectievelijk 6de, zevende en achtste. Proficiat hoor. Allez Sofie en Eveline, goe bezig Marie, komaan Kimberly, vooruit Ulrike, ge zijt er bijna Carine! Alleen maar lachende gezichten. En Velle met zijn fluitje. Ja, voorwaar, we konden het slechter getroffen hebben. Het windje verfriste. Onze deelnamenummers (zo klein, het leken wel maandverbandjes) wapperden vrolijk op en neer. Het was perfect. Danku danku danku!
Al die tijd stond m’n allergrootste supporter van het eerste uur me daar met haar fingerschoentjes weer aan te moedigen met een onbeschrijfelijk enthousiasme. Onze vrijdagavondloopjes lonen. Op alle vlakken. Lieve Celine, dankzij jou (en een beetje je ventje), ben ik hier. Danku danku danku!
Daarom doen we dat dus. Voor al die dankbaarheid. De energie. Positieve vibes. Die heerlijke roes van “we did it”. Het “en masse” stralen. Het zalige napraten. Het onbeschrijfelijke mooie, warme weten. Van elkaar en met elkaar. Dat het goed is. Of hoe misschien wel één van de individueelste sporten toch zo een teamsport kan zijn.
Een team dat gedragen wordt door vele sterke handen. Van organisatoren en medewerkers die dagen in de weer zijn om ons dat gevoel te kunnen geven. Jessie aan de bonnetjes, Nathalie als barmoeder, Gunther de mensenopraper aan de meet, DJ Pierre, fotografe ad interim Isabelle, Dries en zijn worsten, Tine aan de oversteekplaats, Ann-Sophie en Stef met de waterkes, Jane aan de kledingstand, Johan met de micro (zoals het meesterorganisators betaamt: vooral anderen doen werken. En complimentjes geven. In de trant van “Frans, uwen boetiek draait hier weer gelijk een lierke”. Mensen laten blinken in hun vel. Het is een kunst, Johan.), Mario en Katia aan de inschrijvingen, Steven, Hein, Jan-Pieter en Goewaert op het ponton, Aline in haar rode rokje, Rik die ik overal tegenkwam, de stralende voorzitter, mama Sabine en dochter en schoonzoon aan de overgangszone, Delphine als wegwijzer, zwangere Liesbeth die de afbraak orkestreerde (Iedereen luisterde braaf. Je wordt een prima mama!), Rutger die daarbij hielp, nonkel Wim die ik niet heb gezien maar er duidelijk wel was en die vele tientallen mensen die ik in dit verslagje niet bij naam noem. Jullie zijn de echte helden in dit verhaal. Ik beloof jullie hierbij plechtig dat ik volgend jaar ook een handje ga toesteken. Twee zelfs.
Proficiat nog aan Stijn, Vincent en Dries. Op het hoogste schavotje in de ploegenwedstrijd, dat is niet iedereen gegeven! De bloemekes heb ik nog tegoed. Een deal is een deal.
Ziezo. Het is weer voorbij. De derde editie van de poco loco Roeseltriatlon.
Jullie waren fantastisch!
Allemaal.